الامام الحسین (علیه السلام)

الامام الحسین (علیه السلام)
(از کتاب معجم الکلام / نسخه چاپی صفحه 101 /  کتاب مجاری صفحه 143)

هو الامام الثائر أبو عبد اﷲ الحسین بن علی بن أبیطالب(ع) سید الشهداء ثالث أئمة أهل البیت(ع) ولد سنة الرابعة الهجریة و استشهد مع اولاده و عشیرته و اصحابه یوم العاشر من المحرم سنة ۶۰ فی کربلاء بأمرِ من یزید بن معاویة اللعین علی ید عمر بن سعدِ و ابن زیادِ و شمر بن ذی الجوشن عطشاناً و لم یستسلم فکان شعاره الخالد:هیهات منّا الذلّة، فهو سیّد اباة الضیم فحملوا رأسه الشریف مع سبایا أهل بیته الی الشام فکان رأسه المقدّس یتلو القرآن علی الرمح فاستردّه الامام السجاد(ع) و دفنه عند جسده الطاهر بعد عودته من الشام الی کربلاء

ترجمه به فارسی :
اباعبدالله الحسین بن علی بن ابی‌طالب (ع)، امام قیام‌کننده، سیدالشهدا و سومین امام از اهل بیت (ع) است. ایشان در سال چهارم هجری متولد شد و در روز دهم محرم‌الحرام سال 60 هجری، همراه با خانواده، فرزندان و اصحابش در کربلا به دستور یزید بن معاویه ملعون، توسط عمر بن سعد، ابن زیاد و شمر بن ذی‌الجوشن در حالی که تشنه بود به شهادت رسید و تا لحظه شهادت، تسلیم نگشت و این شعار جاودانه «هیهات منا الذلة» را بر زبان داشت. او سید و پیشوای تمام کسانی است که زیر بار ظلم و ستم نرفتند. رأس مطهر ایشان همراه با اهل بیتِ در اسارتش به شام برده شد و بر سر نی قرآن تلاوت می‌کرد. امام سجاد (ع) سر مبارک ایشان را باز پس گرفت و پس از آنکه از شام به کربلا بازگشت، در کنار بدن مطهرشان دفن کرد.