محمّد (صلّی اللّه علیه و آله و سلم)

محمّد (صلّی اللّه علیه و آله و سلم)
(از کتاب معجم الکلام / نسخه چاپی صفحه 348 /  کتاب مجاری صفحه 460)

هو الصادر الاوّل و هو العقل الکلّ و کلّ العقل و أشرف الخلائق والعلّة الغائیّة للایجاد و أوّل نورِ خلقه اﷲ تعالی من نوره فخلق من نوره بقیّة الانوار و هو خاتم الانبیاء و المرسلین و أفضل النبیین الصادق الامین شفیع المذنبین و رحمةً للعالمین ألبشیر النذیر و السراج المنیر والد البتول و أکمل العقول الذی سمّی فی السماء بأحمد و فی الارض بأبی القاسم محمد(ص) بن عبد اﷲ بن شیبة الحمد عبدالمطّلب بن عمرو العلی هاشم بن عبد مناف المغیره و أمّه السیّدة آمنة بنت و هبِ فهو العسجد من الذهب و أشرف العرب؛ولد(ص) فی فجر یوم الجمعة ۱۷ ربیع الاوّل سنة عام الفیل بمکّة المکرّمة و کان نبیّاً و آدم بین الماء و الطین لکنّه بعث للرسالة الی الخلق کافّة فی ۲۷رجب فی سنّ الاربعین من عمره الشریف و هاجر من مکّة الی یثرب بعد البعثة بثلاث عشر سنة و فتح مکّة فی السنة الثامنة من الهجرة و حجّ فی السنة العاشرة حجّة الوداع و نصب علیاً للولایة و الخلافة من بعده فیها فی غدیر خمّ فی ۱۸ ذی الحجّة ثمّ ارتحل الی جوار ربّه فی ۲۸ صفر و دفنه علی(ع) فی حجرته(ص)

ترجمه به فارسی :
او صادر اول، عقل تمام، تمام عقل، اشرف مخلوقات، علت غایی وجود و اولین نوری است که خدای متعال از نور خود آفرید و پس از آن، سایر انوار را از نور محمد (ص) خلق کرد. او خاتم پیامبران و فرستادگان الهی و برترین انبیاست. راستگو و امانت‌دار، شفیع گناهکاران، رحمتی برای تمام عالمیان، بشارت‌دهنده و هشداردهنده، چراغ راهنما و پدر زهرای بتول (س) است. او کامل‌ترین عقل‌هاست که در آسمان‌ها به احمد شهرت یافته و در زمین، به ابوالقاسم محمد بن عبدالله بن شیبة الحمد عبدالمطلب بن عمرو العلی هاشم بن عبدمناف مغیره. مادر بزرگوارش آمنه دختر وهب بود. وهب چون یاقوتی میان عرب می‌درخشید و شریف‌ترین آنان به شمار می‌رفت. محمد (ص) در سحرگاه جمعه، هفدهم ربیع‌الاول عام‌الفیل، در مکه مکرمه ولادت یافت. هرچند پیش از خلقت آدم (ع) نیز او پیامبر بود، با این‌ حال روز 27 رجب، در سن 40 سالگی به رسالت مبعوث گشت و 13 سال پس از بعثتش از مکه به مدینه هجرت نمود؛ تا آنکه در سال هشتم هجرت، مکه توسط ایشان فتح شد. در سال ده هجری حجة‌الوداع را به جا آورد و در همان سفر، روز هجدهم ذی‌الحجه و در منطقه غدیر خم، علی (ع) را به ولایت و خلافت پس از خود منصوب نمود. سرانجام، در 28 صفر همان سال، به دیدار حق شتافت و علی (ع) ایشان را در خانه خودش دفن نمود.